Dotykowe monitory znajdowały mnóstwo zastosowań, służąc w najróżniejszych obiektach, od sal konferencyjnych po galerie handlowe. Potencjalni nabywcy kierowali się przede wszystkim ich trwałością i wytrzymałością, zwłaszcza w przypadku gdy miały one służyć jako element publicznego systemu informacyjnego, więc coraz więcej serii monitorów posiadało wzmacniane szyby, wykonywane z hartowanego szkła, jakie zaczęto używać ekstensywnie w urządzeniach mobilnych i telefonach komórkowych.
Wytrzymały monitor dotykowy
Wzmacniane szyby w bardzo dużym stopniu zwiększały odporność monitora na wszelkie uszkodzenia, a w przypadku zastosowania bardzo podstawowej izolacji, mogły być również dobrą ochroną przed zalaniem. Owe szyby nie wpływały w żaden sposób na działanie monitora, nie przeszkadzając w swobodnym operowaniu systemem, który był przez urządzenie obsługiwany, a z racji iż ich zastosowanie nie było drogie, coraz więcej monitorów posiadało tak wzmocnione szyby fabrycznie. Nowoczesne, duże monitory dotykowe były również jednymi z najbardziej kompatybilnych urządzeń jakie wykorzystywano w dowolnym obiekcie. Mogły być one wykorzystywane z każdym systemem wyświetleniowym, a niezgodności z którymkolwiek rodzajem oprogramowania zdarzały się bardzo rzadko, i z reguły występowały w monitorach od niesprawdzonych producentów, lub po użyciu oprogramowania od takowych, często wymagającego bardzo nietypowego monitora do obsługi wszystkich funkcji, lub prawidłowego działania. Dotykowe monitory coraz częściej dorównywały jakością obrazu profesjonalnym monitorom gamingowym o dużej przekątnej, a w przypadku urządzeń z najwyższej półki, często prześcigały je zarówno rozdzielczością ekranu, jak i czystością wyświetlanego obrazu. W przypadku dużych monitorów o niestandardowej przekątnej była to zauważalna różnica, w porównaniu do starego typu urządzeń o nieszczególnie imponujących jakościach wyświetlanego materiału.
Jedną z ich niewątpliwie dużych zalet była możliwość korzystania z nich jak z autonomicznych urządzeń, gdyż mogły one być używane bez posiadania jednostki centralnej, w podobny sposób jak miało to miejsce w nowoczesnych telewizorach. Umożliwiały one uruchomienie prostych programów wyświetleniowych lub ciągu obrazów, i pracowały w dużej mierze autonomicznie. Największą funkcjonalność osiągały jednak w połączeniu z aplikacjami sterującymi, instalowanymi na wyznaczonych komputerach sterujących, które regulowały i ulepszały większą część pracy samego monitora za pomocą nowoczesnych programów graficznych.